Το αρχικό σχήμα αυτού του μίνι σπιτιού που σχεδιάστηκε από την Unemori Architects έχει κάνει το εσωτερικό του φωτεινό και δυναμικό. Το τέλειο καταφύγιο για ένα ζευγάρι.
Ανάμεσα στα στενά και δαιδαλώδη σοκάκια μιας γειτονιάς του Τόκιο ανακαλύπτουμε ένα σπίτι που ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα λόγω της μεταλλικής και ακανόνιστης πρόσοψής του. Είναι έργο του στούντιο Unemori Architects, το οποίο ανατέθηκε από ένα ζευγάρι που είχε ένα οικόπεδο 50 τετραγωνικών μέτρων στο οποίο ήθελαν να χτίσουν ένα σπίτι για δύο που θα χρησίμευε ως παρδαλό κατά τη διάρκεια της διαμονής τους. στην ιαπωνική πρωτεύουσα. «Ήθελαν ένα ανοιχτό και συμπαγές σπίτι σχεδιασμένο για να εκμεταλλεύεται τη ζωή της πόλης», εξηγούν οι αρχιτέκτονες, οι οποίοι έλαβαν υπόψη ότι είναι ένα προσωρινό σπίτι, επειδή στο εγγύς μέλλον οι ιδιοκτήτες θέλουν να επιστρέψουν στην ύπαιθρο όπου ζουν οι γονείς τους. και πιθανώς να εγκαταλείψουν αυτήν την κατοικία.
Το οικόπεδο βρίσκεται σε ένα σκοτεινό και στενό δρόμο, με γειτονικά σπίτια πολύ κοντά, οπότε οι αρχιτέκτονες έπρεπε να καταφέρουν να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότερο φως και αερισμό μέσα και να το κρατήσουν μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα. Αυτό το πέτυχαν παίρνοντας τον τοίχο της πρόσοψης λίγο προς τα μέσα και δημιουργώντας ένα ασυνήθιστο σχήμα που παρέχει μια εσωτερική διάταξη που βελτιστοποιεί τον εγκάρσιο αερισμό, καθώς και δημιουργώντας ρευστότητα με οροφές που κυμαίνονται από 1,9 έως 4,7 μέτρα ύψος.
Τα 50 τετραγωνικά μέτρα του σπιτιού χωρίζονται σε πολλά επίπεδα που πολλαπλασιάζουν τον χώρο: μπαίνοντας μας καλωσορίζει μια σκάλα που οδηγεί στο ημιυπόγειο, με το υπνοδωμάτιο, ένα μπάνιο και μια ντουλάπα, και στον επάνω όροφο, με το σαλόνι, την τραπεζαρία και την κουζίνα. Τοποθέτησαν επίσης έναν εξωτερικό χώρο χωρίς συγκεκριμένη χρήση, για να τον χρησιμοποιούν οι ιδιοκτήτες όπως θέλουν. Από το στούντιο αναφέρουν ότι σε αυτό το έργο επιδίωξαν «να διαμορφώσουν τον ρευστό τρόπο ζωής και την ελευθερία του πελάτη, που θέλει να ζήσει σε αυτή την πόλη και να φύγει για τον επόμενο προορισμό του».
Το οικόπεδο βρίσκεται σε ένα σκοτεινό και στενό δρόμο, με γειτονικά σπίτια πολύ κοντά, οπότε οι αρχιτέκτονες έπρεπε να καταφέρουν να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότερο φως και αερισμό μέσα και να το κρατήσουν μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα. Αυτό το πέτυχαν παίρνοντας τον τοίχο της πρόσοψης λίγο προς τα μέσα και δημιουργώντας ένα ασυνήθιστο σχήμα που παρέχει μια εσωτερική διάταξη που βελτιστοποιεί τον εγκάρσιο αερισμό, καθώς και δημιουργώντας ρευστότητα με οροφές που κυμαίνονται από 1,9 έως 4,7 μέτρα ύψος.
